Μάτια φωτεινά
Στο σκοτάδι
Σ' ακολουθούν...
Και τούτο το βράδυ
Είναι αναμνήσεις πικρές
που δεν μπορείς να ξεγελάσεις
Σαν απειλές...
Πώς να ξεχάσεις;
Αναρτήθηκε από Rat στις 6:08 μ.μ.
Ετικέτες Παλιά κείμενα
Αλλά θα πεθάνει και η παγίδα της ομορφιάς της
που τόσο υπομονετικά προσφέρεται
στην εξημερωμένη άγρυπνη θλίψη μου
Σαμιουέλ Μπέκετ
Το παρόν blog αποτελεί μια απόπειρα αυτοέκφρασης σε διαρκή κίνηση.
Η οποιαδήποτε αναπαραραγωγή των ποιημάτων είναι θεμιτή (με η χωρίς την αναφορά της πηγής).
Απαγορεύεται όμως η εμπορική εκμετάλλευση τους.
Ένα ευχαριστώ σ' όλους τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες... αυτός ο εσείς που εγώ εφευρίσκω ενάντια στη λήθη.
5 προσεγγίσεις:
είναι απλα ΤΕΛΕΙΟΟΟΟ!!!
ρεεε γράφεις καταπληκτικα (=
pOLi m aresOon!fOveri dOoLeia!k Oxi mOnO aftO...aLLa k OLa t aLLa!!!
apLa dn mpOrw na vazO pantOo sxOLia!!!
teLeia paLikari mOo!teLeia!!!
Πανέμορφο, και σίγουρα κάτι που όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε..
Δημοσίευση σχολίου