Πένθιμο

Ξημερώνεις πάλι πάνω απ' τα χαρτιά σου
Σε μια τρελή έξαψη κομματιάζεις την ψυχή σου, αφιερώνοντας την στον ιερό σου πόθο
Γκρίζα τοπία έξω απ' το παράθυρο, μαύρα μέσα στο μυαλό σου
Ουρλιαχτά και ένας σπαραγμός που αντηχούν στη φαντασία σου, γίνονται η μουσική σου
Σταυροδρόμια που οδηγούν όλα στο ίδιο μέρος
Ένα σκηνικό μ' ένα ποτήρι και χίλιες μκρές λέξεις
Η πρώτη ματιά που σαν βράχος στέκει στο νου σου
Μια εικόνα που ξοδεύει τη λιγοστή σιωπή που της απομένει προσπαθώντας να αναστήσει το νεκρό σου σώμα
Θαμμένος στο χώμα της παρακμής, αγκαλιάζοντας πένθιμα τραγούδια ίσως ευχηθείς για στερνή φορά στης ηλικίας τα φτηνά παιχνίδια το κορμί σου να μην είχες πουλήσει...