Δίχως όνομα.

Στο μυαλό μου που απεγνωσμένα σε ζητάει
Στα ίχνη μιας αλλόκοτης τρέλας
Στους δρόμους όπου τα πάθη και οι ηδονές κοιμούνται αγκαλιά
Στα βρώμικα λιμάνια που λέμε το στερνό αντίο
Εκεί όπου ξημερώνουν μέρες πιο σκοτεινές από τις νύχτες
Στα μονοπάτια μιας μεθυσμένης ποίησης
Εκεί βαδίζω...