Τα λιμάνια που μας χωρίζουν, οι θάλασσες που μας ενώνουν

Παγερές οι σιωπές
καθώς ατενίζουμε το άπειρο
το πλοίο που περιμένουμε σε λίγο θα φανεί
και το νέο σαν τιμωρία θα πέσει
πράγματι μεγάλη ανατροπή
με δέος οφείλουμε να προσκυνούμε
και ίσως με κάποιο τρόμο
το μέλλον κι ότι αυτό κρύβει

Κι όσο θα στέκουμε σκυφτοί
στου λιμανιού την άκρη και θα συλλογιζόμαστε
ο κόσμος ο περαστικός
περίεργα θα μας κοιτά και θα μας δείχνει
''Τι θέλουν εδώ στον τόπο μας;'' θα αναρωτιούνται
''Τι δουλειά έχουν οι σκιές με τους ανθρώπους;''

Όταν τον ήχο τον βαρύ ακούσεις
και δεις τον κόσμο να κινείται
μη διστάσεις ούτε στιγμή
μη σκεφτείς όσα πίσω αφήνεις
τη μοίρα σου ακολούθα
και χάσου στην ομίχλη
εγώ μαντήλι δεν θα κουνώ ούτε σου λέω αντίο

Το πλοίο θα σε πάρει μακριά
ώσπου τα τραγούδια να σβήσουν
και η θάλασσα να αρχίσει να αναστενάζει
εκεί που πεθαίνουν τα κύμματα
εκεί που γεννιούνται οι τύψεις μας
για κει τραβάς αγάπη μου

Μα εγώ και συ ξέρουμε
πως ποτέ δεν θα χαθούμε
Κι όταν η θάλασσα σε κλέψει για πάντα
και ο αφρός σε τυλίξει με το λευκό του πέπλο
θα κάψω τα πανιά και θα 'ρθω
να κάνουμε μαζί το στερνό ταξίδι...