Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Η ζωή μας

Στα βρώμικα δωμάτια
τις αυγές
προδίδαμε το κρύο
σκοτώσαμε τις μνήμες μας
για θολές στιγμές
μακριά από τον εαυτό μας
χτίσαμε γύρω μας
τρομαγμένα όνειρα
μορφές
να ξεδιψούν οι αυταπάτες
ανθίζει η ψυχή
ματωμένα αγκάθια
και στ' άδειο κουφάρι μας
δακρύζουν
ξενυχτισμένες
οι σιωπές

2 προσεγγίσεις:

Μαρια Νικολαου είπε...

Πάντα θα δακρύζουν οι σιωπές..
και πάντα ανώνυμες θα ναι..

streptococcus είπε...

ενας σακατης ειναι η μνημη
μας φοβεριζει τραγουδωντας μονο εικονες..
φορες σηκωνει το μπαστουνι του απειλητικα και καταρασσεται οτι ορθιο εχει μεινει στη ζωη σου
μην τον ακους
ποτε μην τον ακους
σαν τις σειρηνες
σε παρασερνει μακρια απ τη ζωη σου
σε παρασερνει σ ενα παρελθον διχως τελος..

ενας σακατης ειναι η μνημη
που τρεφεται απο τις σαρκες του
κι η μονη του χαρα
να σε κραταει μαζι του
πισω
πισω
πισω...