Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Ναυαγοί που δεν έχουν ακόμα σαλπάρει

Μας είναι αναγκαίο
γύρω από κάθε απώλεια
να στιβάζουμε κουρασμένες αξίες
λες και έτσι αποκτούν κάποιο νόημα

Δεν ξεχωρίζουμε
τις αλλαγμένες ανάσες
άδειες πληγές
μα εμείς ακόμη ζητούμε
μια ασταθή συνέχεια

αδιέξοδες στιγμές
θα ναι εκεί να περιμένουν

Οι αλήθειες πάντα θα πετροβολούν
τα ψεύτικα σώματα
πληρωμένες λέξεις
των ίδιων ανθρώπων

Εγκατάλειψη
πέρασε δίπλα μας
αγνόησε τις ζαλισμένες παραστάσεις
έλαμψε στα σκοτεινιασμένα μας μάτια

Είναι γιατί κανείς δεν μοιάζει
με την άλλη πλευρά
όσων δεν γνώρισες

4 προσεγγίσεις:

Μαρια Νικολαου είπε...

αδιέξοδες στιγμές
θα ναι εκεί να περιμένουν


Πάντα θα περιμένουν οι αδιέξοδες στιγμές..
μηπως κάποιος ανοιξει την καρδια.. την ψυχή.. την πόρτα του νου..
παντα θα περιμενουν..
Εμεις άραγε αντεχουμε να περιμενουμε μαζί τους..;

Princess Yuki είπε...

ή θα περιμένουμε ή θα βάλουμε το τέλος μας. Γιατί αυτές δεν νομίζω να μας αφήσουν ποτέ αφού επάνω μας χρεώθηκαν με τη γέννηση μας.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

τρυφερό κι ευαίσθητο καταγράφει τις απώλειες,τ'αδιέξοδα,την εγκατάλειψη κι ότι συνοψίζεται στην αφυδατωμένη σκέψη μας...

streptococcus είπε...

το πρωτο τετραστιχο ειναι απιστευτα αληθινο..

χρειαζομαστε μοτιβα-αξιες διπλα στην καθε απωλεια για να αποκτησει η τελευταια νοημα, κι ετσι να την καταλαβουμε και να τη δεχτουμε..

μα να που εχεις δικιο... συμβαινει και το αντιστροφο:δηλαδη η ιδια η απωλεια δινει νοημα και χρωμα στις ξεθωριασμενες αχρησιμοποιητες ως τοτε αξιες...